wszystkie drogi prowadzą do Rzymu...

Jak pewnie zauważyliście po moich grafikach, rzadko latam do Europy. Tak na prawdę ostatni raz kiedy operowałam lot na stary kontynent to chyba był maj jeszcze przed pierwszym urlopem. Nie wiem tak naprawdę czemu głównie dostaję loty na daleki wschód i do Azji, a nie np. do Europy, którą też oczywiście co miesiąc zgłaszam jako kierunek prze zemnie pożądany. Niemniej jednak we wrześniu w moim grafiku pojawiła się perełka w postaci 26h w Rzymie. Bardzo się ucieszyłam, bo na samą myśl o włoskiej pizzy, lodach i winie trzęsą mi się uszy i cieknie ślinka. Nie znam osoby  która by powiedziała, że nie lubi włoskiej kuchni. A w dodatku w Rzymie nigdy nie byłam, a zawsze chciałam odwiedzić to mistyczne miasto o którym się tyle naczytałam i nasłuchałam w szkole.

Wylądowałam w Rzymie wczesnym rankiem, lot minął mi niezauważenie, bo to tylko pięć i pół godziny – odwykłam od takich „krótkich” lotów. Bardzo przyjemna odmiana. Nie byłam bardzo zmęczona, myślę że ekscytacja dodała mi sił, więc nie czekając na resztę załogi, która najpierw chciała odespać lot, postanowiłam udać się czym prędzej do centrum miasta. Hotel, w którym się zatrzymaliśmy zapewniał darmowy dojazd co bardzo ułatwiło mi kwestie logistyczne dot, transportu.

Zwiedzanie Rzymu zaczęłam od Koloseum. Stary ten budynek i już bardzo rozpadający się, dlatego wymyślili  że go trochę podrasują i w zasadzie na całej długości elewacji ustawione było rusztowanie. Oj to moje szczęście!! Dlatego traktując remont i długą kolejkę do wejścia jako wymówkę, postanowiłam ruszyć w kierunku Form Romanum i Palatynu. A nad Rzymem zaczęły się zbierać potężne czarne chmury – choć bardzo chciałam wierzyć, że burza przejdzie bokiem – nie dane mi było przejść suchą stopą po rzymskich uliczkach. Kiedy dotarłam do placu, na którym turyści wrzucają monety do fontanny Di Trevi padało już na dobre. Moje buty były tak mokre, że zmieniły kolor na ciemny brąz, a ja w akcie desperacji kupiłam sobie kurtkę za 15 euro, bo sweterek i letnia sukienka okazały się za chłodne na nagłą zmianę aury. Szczęśliwie miałam ze sobą parasolkę więc nie dałam zarobić hinduskim sprzedawcą parasoli i peleryn. Tylko czemu to Oni mimo iż widzieli, że mam parasol na siłę próbowali wcisnąć mi kolejny?

Na hiszpańskich schodach postanowiłam zrobić trochę więcej zdjęć. Ustawiłam samowyzwalacz i próbowałam „wbić się „ w kadr na czas – z różnymi efektami – ale szczęśliwie znalazło się kilku śmiałków, którzy sami zgłosili się na ochotnika, żeby zrobić mi zdjęcia. Bardzo to było miłe. Jest to straszny minus zwiedzania w pojedynkę  bo albo po prostu nie można sobie zrobić zdjęcia (sorry ale nie cierpię zdjęć z rąsi), albo trzeba ciągle kogoś prosić o pomoc (a to bywa męczące). Myślałam już o zakupie statywu, ale przecież nie jest to zbyt funkcjonalne, samowyzwalacz jest ok, o ile można gdzieś stabilnie ustawić aparat, albo... można wybrać z tłumu turystów innego samotnego turystę i zaproponować mu transakcje wiązaną – czyli zdjęcie za zdjęcie. W przypadku Rzymu, moje wybory potencjalnych fotografów, skończyły się kawą z dwoma fajnymi studentami z Meksyku i pogawędką z ulicznym malarzem portretów . Nie mam pytań – wy też lepiej nie pytajcie ;-)

Tyle ile kilometrów zeszłam w Rzymie to już chyba dawno nie pokonałam tyle na piechotę, bo wiadomo . w D. temperatura nie zachęca do spacerów i staram się jak najbardziej skracać sobie przemieszczanie się z punktu A do punktu B, albo jeżdżę wszędzie samochodem. Mimo deszczu, dzielnie wchodziłam we wszystkie uliczki i chłonęłam całą sobą ten niesamowity klimat miasta, które mimo deszczu wcale nie było opustoszałe. Zaglądałam do kościołów, małych restauracji, sklepików, kramików... wszędzi byle tylko zobaczyć jak najwięcej.

Na Watykan dotarłam już pod wieczór, dzięki czemu było już dużo mniej ludzi i nie musiałam stać w długiej kolejce aby wejść do Bazyliki Św. Piotra. Deszcz i załamanie pogody, pewnie odstraszyły cześć zwiedzających, jak również kontroler biletów gdzieś się zapodział. Opss?

Chętnie wrócę do Rzymu w jakiś nie deszczowy dzień żeby móc posiedzieć dłużnej na schodach hiszpańskich, po delektować się cappuccino i tiramisu w kafejce... i swobodnie pospacerować wąskimi ulicami tego wiecznego miasta bez konieczności trzymania parasola w jednej ręce a aparatu w drugiej i omijania kałuż.

Poza tym już mi się znów marzy jakiś włoski przysmak...