plaża z pocztówki - Brighton Beach

Brighton Beach, Melbourne, Australia

Do Melbourne wracałam jak do domu. Specjalnie drugi raz zgłosiłam chęć operowania tam lotu, ponieważ podczas ostatniego pobytu wypatrzyłam pocztówkę z plażą z kolorowymi domkami. Tak bardzo spodobał mi się ten widoczek, że postanowiłam się tam wybrać. Namówiłam moją koleżankę Anię, by również zrobiła reqest na ten sam dzień i lot, abyśmy mogły pozwiedzać razem. Jednak po opublikowaniu grafiku, okazało się, że wprawdzie obie dostałyśmy lot do Melbourne, ale w zupełnie różnych terminach. Cóż - znów przyszło mi zwiedzać samotnie. Po Googlowałam trochę i okazało się, że moja pocztówkowa plaża wcale nie jest tak daleko i wycieczka tam nie zajmie mi więcej niż pół dnia. Kupiłam sobie kartę na pociągi (karta Myki można ją doładowywać i używać wielokrotnie na wszystkie linie w Melbourne... coś jak Warszawska Karta Miejska).

Podróż pociągiem okazała się prostsza niż przypuszczałam. Ze stacji Flinders Street miałam bezpośredni pociąg do Brighton Beach (ok 20 min). Nim zdążyłam się zacząć nudzić,byłam już  na miejscu.

Wysiadłam z wagonu i trochę się zaniepokoiłam, bo plaży z domkami nie widać. Ale nie tracąc nadziei ruszyłam w stronę morza.. A tam zimno, wieje, zbiera się na deszcz, żywego ducha w promieniu 500 metrów... No tak, kto normalny w taką pogodę wybiera się na plażę? 

Co do pogody, to też coś się nie zgadzało. Dzień wcześniej sprawdzałam prognozy i miało być 27 stopni, a tymczasem było o jakieś 10 stopni mniej. Dobrze, że wychodząc z hotelu, coś mnie tknęło i wróciłam się po swoją bluzę do spania w samolocie, bo inaczej by mnie tam przewiało do szpiku kości.

Nie poddając się i nie zważając na trudne warunki atmosferyczne postanowiłam przespacerować się trochę brzegiem morza. Ciągle wierząc, że moje kolorowe domki są gdzieś blisko. Szłam tak więc sobie zakapturzona jakiś kolejne 200 m plażą, rozkoszując się zapachem zdechłej ryby i "pięknymi" widokami glonów i połamanych muszli wyrzuconych na brzeg, kiedy moim oczom ukazał się biegacz. Z góry założyłam, że lokalny, więc wyciągnęłam obrazek plaży wyrwany z przewodnika hotelowego i pytam się czy podążam w dobrym kierunku. Chłopak ubrany w legginsy i termiczny podkoszulek popatrzył na mnie z politowanie w oczach i powiedział, że owszem znajdę to miejsce, ale jeszcze jakiś 1 km marszu mnie czeka. Podziękowałam za pomoc i ruszyłam we wskazanym kierunku, przeklinając pogodę pod nosem. 

Wiało tak mocno, że wywiewało mi słuchawki od ipoda z uszu, a kaptur musiałam naciągać na twarz i przytrzymywać go ręką, żeby ochronić się od piachu który wpadał mi do oczu i ust. 

mój przyszły dom

Kiedy w końcu w oddali ujrzałam panoramę Melbourne, a u jej stóp długą plażę z domkami, na mej twarzy (pomimo grymasu nie zadowolenia z powodu pogody) pojawił się przebłysk radości. 

Wyciągnęłam aparat, który na czas marszu schowałam do torebki, bo spowalniał mój marsz, stanowiąc balast i przeciwwagę  Plaża wyglądała dokładnie tak samo jak na pocztówce którą widziałam. No może jeden drobny szczegół różni moje zdjęcia od tych z przewodników. U mnie nad wodą unoszą się ciężkie, ciemne chmury.  Zwykle plaża pokazana jest jako raj dla miłośników słonecznych kąpieli. Ale kto by tam zwracał uwagę na szczegóły.

Problem pojawił się tylko wówczas, kiedy chciałam sobie sama zrobić zdjęcie na tle domków. Zwykle znajduję jakiegoś przypadkowego przechodnia, którego proszę o zrobienie zdjęcia. Tutaj zadanie było utrudnione bo plaża pusta. Statywu brak... btw. Powinnam rozpatrzeć zakup tego sprzętu. Znalazłam więc słupek na którym umocowałam aparat (wiało tak bardzo, że bałam się że nawet go zwieje, a przecież taki aparat trochę waży), ale udało się. Mam zdjęcia z plaży z domkami. :-) Mała rzecz a cieszy.

Kiedy już obfotografowałam każdy niemal domek i skrawek piasku zarządziłam odwrót w kierunku stacji i powrót do miasta. Plus zwiedzania w pojedynkę - ja wydaję rozkazy i ja je wykonuję.

Wysiadam na stacji głównej w Melbourne …. a tam słonce ;-) Bez komentarza.

i jeszcze spacer po miejscie