Internet, Dubaj i Wings....czyli jak minęły mi ostatnie trzy tygodnie szkolenia.

Po długiej nieobecności spowodowanej brakiem internetu  wracam wreszcie do sieci. Co prawda założenie nowego łącza internetowego w moim mieszkaniu zajęło całe wieki i pochłonęło dużo mojej cierpliwości…. No bo ile razy można być odsyłanym od jednego biura do drugiego, wykonywać codziennie te same telefony i nie widzieć żadnego rezultatu? Chyba nawet w naszym pięknym, choć jak zwykło się mawiać bardzo biurokratycznym kraju, gdzie customer servis nie zawsze zapokaja nasze oczekiwana, nie zdarzyło mi się jeszcze tyle czekać na sfinalizowanie usługi.

Najważniejsze to znaleźć sprawcę problemu albo przynajmniej kogoś, lub też coś, na kogo można zrzucić całą winę. W tym przypadku winną całego „internetowe” zamieszania jest moja ex… współlokatorka, która wyprowadziła się bez pożegnania (no jak Ona mogła?) i bez wykonania transferu łącza internetowego na mnie. To jakże lekkomyślne zachowanie z jej strony pociągnęło za sobą cały łańcuch wydarzeń. A było to tok. Pierwszego dnia świąt (których z uwagi na bardzo intensywny trening nie poczułamL) wyłączyli mi internet. Początkowo myślałam, że to moja wina bo nie zapłaciłam rachunku, jednak jak się później okazało sprawa była o wiele bardziej skomplikowana. Moja aplikacja o internet, którą złożyłam tuż po przyjeździe nie została rozpatrzona, bo przecież był już internet w mieszkaniu, który należał do mojej ex lokatorki, która jak wyjechała nie „zamknęła” swojego rachunku, dlatego ja nie mogłam aplikować o nowe konto internetowe i cała procedura zajęła wieki, a ja zostałam pozbawiona dostępu do świata na długie tygodnie (długie bo aż 3!).

Tym właśnie sposobem w 2013 rok weszłam bez internetu, bez fajerwerek i bez alkoholu. Za to zacieśniłam znacząco relację z moim podręcznikiem do pierwszej pomocy. I teraz już wiem jak sprawnie przeprowadzić CPR [CARDIO PULMUNARY RESUSCITATION] (*słowo resuscytacja nawet po polsku sprawa mi problem w wymowie- czy jest ze mną coś nie tak?), wiem jak postępować z chorym na astmę, umiem odróżnić hipoglikemię od hiperglikemii i mam blade pojęcie jak odebrać poród (chociaż mam nadzieję nie musieć używać tej wiedzy zbyt często w swoim życiu). I tak przebrnęłam przez kolejny etap mojego szkolenia, który zbliżał się wielkimi krokami ku końcowi. Ale jeszcze przed wielkim pasowaniem na stewardessę, czekała mnie wycieczka do Dubaju.

W Dubaju, w centrum szkoleń Fly Emirates czekał na nas symulator lotów, który jak już wiedziałam z poprzedniej firmy, budzi zawsze dużo emocji i jest to zdecydowanie najprzyjemniejszy punkt szkolenia. Do Dubaju polecieliśmy oczywiście naszą najlepszą bo 5-cio gwiazdkową linią. Byłam bardzo ale to bardzo rozczarowana, bo pomimo miejsca przy oknie nie udało mi się zobaczyć sztucznej wyspy w Dubaju z lotu ptaka. No trudno, nie tym to następnym razem.

Lotnisko w Dubaju, robi wrażenie a zwłaszcza kolejki do okienka imigration, które są długie i chyba nigdy się nie kończą. Na szczęście nie musiałam stać tam sama, czas umilały koleżanki i jakoś dotrwałyśmy w jednym kawałku aż przyszła nasza kolej. Śmiechu było co niemiara bo maszyna skanująca oczy wprost „uwzięła” się na naszą chińską koleżankę i cały czas powtarzała jej „OPEN YOUR EYES – OPEN YOUR EYES” – oczywiście pocieszna Chinka miała otwarte oczy, tylko ma je z natury dość małe stąd ciężko było zeskanować jej tęczówkę. Pan celnik w białym disz-daszu, był już nieco podirytowany sytuacją i zaczął coś marudzić, że jej nie wpuści, ale udało się i w pełnym składzie (w sumie prawie pełnym, bo dwie dziewczyny nie pojechały do Dubaju na ćwiczenia w ogóle) udałyśmy się na symulator. Podczas ćwiczeń każda z nas musiała poradzić sobie z jakąś nieoczekiwaną sytuacją na pokładzie jak pożar, dekompresja, awaryjne lądowanie. Mi przypadło wołanie komend i ewakuacja podczas przerwanego startu. Potem było zjeżdżanie po slajdzie, wodowanie i  ćwiczenia na basenie niezbędne aby przeprowadzić prawną ewakuacje.

Niestety tym razem nie było zbyt wiele czasu, aby pozwiedzać Dubaj…Ale miasto zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie wiec z wielką przyjemnością wrócę tam na zwiedzanie, jak tylko znajdę trochę wolnego czasu. W końcu to tylko 45min lotu, czyli tyle co nic:)

Wycieczka na diching nie była by tak ekscytująco gdyby nie to, że lot powrotny do Doha był wykonywany samolotem Boeing 787 Dreamliner (nówka sztuka z salonu). Jeśli chodzi o moje wrażenia z tego lotu, to samolot jak samolot, oczywiście bardzo ładny i nowoczesny, odpowiednio nawilżone powietrze, wygodne siedzenia, dużo miejsca. W sumie nie wiem co powinnam napisać o samolocie, ale podobało mi się i mogę teraz powiedzieć - „ Tak, leciałam dreamlinerem”.  

Po Dubaju czekał mnie jeszcze jeden tydzień zajęć i tak dobrnęłam do dziś…. Czyli wielkiego dnia na którego nadejście czekałam, czyli oficjalnego dnia pasowania na stewardessę, znanego tutaj także jako WINGS. Otrzymałyśmy „skrzydełka” i tabliczki z imionami. Od dziś mogę już wracać do domu po godzinie 3 w nocy (jest to niesamowita zmiana w moim życiu, czy na lepsze, zobaczymy?) no i co najważniejsze już za kilka dni pierwsze loty, których nie mogę się doczekać, a jednocześnie bardzo się boję. Ale jestem dobrej myśli i mam nadzieje, już niedługo zdam Wam pierwszą relację z mojego pierwszego lotu z pobytem. Póki co nie zdradzę dokąd lecę…ale podpowiem tylko, że muszę odszukać swoją czapkę, szalik i rękawiczki z dna mojej szafy… No i niestety nie jest to Warszawa.